នៅពេលដែលមិត្តភ័ក្តិ និងអ្នកស្គាល់គ្នាពីប្រទេសជប៉ុនមកកម្ពុជា ពួកគេតែងតែនិយាយថា ចង់សាកម្ហូបខ្មែរ ហើយពេលខ្លះខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ថា តើម្ហូបប្រភេទណាដែលជាម្ហូបតំណាងរបស់កម្ពុជា។
រឿងដំបូងដែលគិតដល់នោះគឺ អាម៉ុក និង ប្រហុក ប៉ុន្តែមែនទែនទៅ វាមិនមែនជាការពិតទេ ដែលថាប្រជាជនកម្ពុជាបរិភោគអាម៉ុកជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ចំពោះប្រជាជនកម្ពុជា អាម៉ុកត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា “ម្ហូបសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរណ៍” ឬ “ម្ហូបដ៏ពិសេស និង ល្បីល្បាញ” ដូច្នេះវាប្រហែលជាម្ហូបដែលល្អបំផុតក្នុងការណែនាំ ប៉ុន្តែវាមានអារម្មណ៏ថាចម្លែកក្នុងការណែនាំម្ហូបដែលប្រជាជនខ្មែរមិនបរិភោគជារៀងរាល់ថ្ងៃជាមុខម្ហូបតំណាងទៅវិញ។ ខ្ញុំតែងតែឃើញមនុស្សញ៉ាំប្រហុកជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែវាមានរសជាតិស្អុយខ្លាំងពេក ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការណែនាំដល់ប្រជាជនជប៉ុន។
តាមពិតទៅ ពេលពិនិត្យមើលប្រវត្តិសាស្រ្តនៃម្ហូបខ្មែរ ឃើញថាវាត្រូវបានជះឥទ្ធិពលពីរបស់ផ្សេងៗជាច្រើន រួមទាំងគ្រឿងទេស និងវិធីធ្វើម្ហូបដែលត្រូវបានណែនាំពីប្រទេសឥណ្ឌា រួមជាមួយនឹងព្រះពុទ្ធសាសនា ក្នុងនោះជនអន្តោប្រវេសន៍ចិនក៏បាននាំយកចានគុយទាវ និងចានឆា ហើយនំប៉័ង និងកាហ្វេបារាំងដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ក្នុងសម័យអាណានិគមបារាំង។ ជាងនេះទៅទៀត ក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម មរតកនៃមុខម្ហូបប្រពៃណីជាច្រើនត្រូវបានរំខានជាបណ្ដោះអាសន្ន វាជាមុខម្ហូបខ្មែរសព្វថ្ងៃ។ បរិយាកាសធម្មជាតិ ប្រវត្តិសាស្ត្រ និងការឥទ្ធិពលពីប្រទេសជិតខាងបានធ្វើឱ្យស្មុគស្មាញ និង មានភាពស៊ីជម្រៅទៅលើរឿងនេះ។
ដោយហេតុនេះហើយបានជាពិបាកពណ៌នាមួយម៉ាត់យ៉ាងខ្លីថាវាជាម្ហូបខ្មែរ។ មុខម្ហូបខ្លះស្រដៀងនឹងម្ហូបថៃ ម្ហូបវៀតណាម និងម្ហូបចិនជាដើម ដែលធ្វើឱ្យពិបាកយល់។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី នេះមិនមែនមានន័យថា វប្បធម៌នៃម្ហូបខ្មែរត្រូវបានបាត់បង់នោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី នេះមិនមែនមានន័យថាវប្បធម៌ម្ហូបអាហាររបស់កម្ពុជាត្រូវបានបាត់បង់នោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញវាកាន់តែមានភាពចម្រុះកាន់តែខ្លាំងឡើងនៅដំណាក់កាលដំបូង។ តាមពិតទៅ វប្បធម៌ម្ហូបអាហាររបស់កម្ពុជាបានចាក់ឫសយ៉ាងរឹងមាំ និងបានបន្តរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នោះគឺប្រហុក។
ជនបរទេសខ្លះយល់ថាប្រហុកគឺជាម្ហូបដែលគេមិនសូវចូលចិត្តដោយសារក្លិនប្លែករបស់វា ជាហេតុធ្វើឱ្យវាមិនងាយត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថាជាម្ហូបតំណាងរបស់ខ្មែរក្នុងចំណោមជនបរទេសឡើយ ប៉ុន្តែសម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជា វាពិតជាតំណាងឱ្យម្ហូបខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដ។
ប្រវត្ដិសាស្រ្ដរបស់ប្រហុក មានតាំងពីសម័យអាណាចក្រខ្មែរ។ នៅពេលនោះ អាណាចក្រខ្មែរបានកសាងប្រព័ន្ធធារាសាស្រ្តដ៏ធំមួយ ដែលបង្កើតឱ្យមានវិស័យកសិកម្ម និងនេសាទ ដែលបង្កើតផលស្រូវ និងត្រីបានយ៉ាងច្រើន។ ជាងនេះទៅទៀត ដោយសារបរិមាណត្រីដែលចាប់បានក្នុងបឹងទន្លេសាបមានការកើនឡើង និងថយចុះទៅតាមរដូវ បច្ចេកវិទ្យាក្នុងការបង្កាត់ត្រីជាអាហារអភិរក្សត្រូវបានអភិវឌ្ឍ ហើយប្រហុកក៏ចាប់ផ្តើមកើតមានឡើង។ ប្រហុកនៅតែត្រូវបានប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃក្នុងគ្រួសារជាច្រើននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ហើយត្រូវបានប្រើប្រាស់ក្នុងទម្រង់ផ្សេងៗគ្នាដូចជា គ្រឿងទេស ម្ហូប ជាពិសេសគឺ សម្លរ និងទឹកជ្រលក់។
តម្រូវការក្នុងការអភិរក្សអាហារ គួបផ្សំនឹងធនធានអាហារដ៏សំបូរបែបនៃត្រី នាំឱ្យការបង្កើតនូវវប្បធម៌អាហារតែមួយគត់ដែលគេស្គាល់ថាជាត្រីដែលមានជាតិ ប្រហុក ហើយវាបានក្លាយជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃម្ហូបខ្មែរ។
អ្នកមិនអាចនិយាយអំពីម្ហូបខ្មែរដោយមិននិយាយអំពីប្រហុកបានទេ។ អាម៉ុកត្រូវបានគេស្គាល់ជាទូទៅក្នុងចំណោមជនបរទេស ហើយមនុស្សភាគច្រើនប្រហែលជាធ្លាប់ញ៉ាំវា។ យ៉ាងណាមិញ ប្រហុកបានដើរតួរយ៉ាងសំខាន់ដែលអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកទទួលបានបទពិសោធន៍វប្បធម៌ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដ។
សព្វថ្ងៃនេះ ផ្សារទំនើបនានាមានលក់ប្រហុកដបដែលមានក្លិនឈ្ងុយឆ្ងាញ់ និងងាយស្រួលទទួលទាន ដូច្នេះហើយ វាជារឿងល្អសម្រាប់ធ្វើការសាកល្បងរសជាតិវាជាមុនសិន។
