តើទិវានៃក្តីស្រឡាញ់ជា «ថ្ងៃគ្រោះថ្នាក់បំផុតក្នុងឆ្នាំ» មែនដែរឬទេ?
ថ្ងៃទី 14 ខែកុម្ភៈគឺជាថ្ងៃនៃក្តីស្រឡាញ់ុ ខ្ញុំមិនលម្អិតអំពីប្រភពដើមនៃថ្ងៃនេះនៅទីនេះទេ ប៉ុន្តែវាហាក់បីដូចជាគួរឱ្យរំភើបខ្លាំងណាស់ ជាពិសេសក្នុងចំណោមយុវជន ដោយសារប្រជាជនកម្ពុជាបានទទួលយកទស្សនៈវិជ្ជមាននៃការហូរចូលយ៉ាងលឿននៃពហុវប្បធម៌។ ដូចនៅប្រទេសជប៉ុនដែរ ជួនកាលវប្បធម៌ និងទំនៀមទម្លាប់បរទេសត្រូវបានចែកចាយតាមរបៀបមួយដែលឆ្ងាយពីទម្រង់ដើមរបស់ពួកគេ ហើយប្រទេសនេះក៏មិនមានករណីលើកលែងដែរ។ ទិវានៃក្តីស្រលាញ់នៅកម្ពុជា គឺជាឧទាហរណ៍ដ៏សំខាន់មួយ ដោយកាសែតអាមេរិកដ៏ល្បីលើពិភពលោក The Washington Post បានហៅវាថា “ថ្ងៃគ្រោះថ្នាក់បំផុតប្រចាំឆ្នាំ”។ តើអ្វីទៅជាគ្រោះថ្នាក់? វាគ្មានអ្វីក្រៅពីព្រហ្មចារីយ៍មនុស្សស្រីនោះទេ។
ខ្ញុំមានអាម្មណ៏ចម្លែកពេលចេញទៅទីក្រុងនៅពេលយប់
ប្រទេសកម្ពុជាបច្ចុប្បន្នកំពុងស្ថិតក្នុងភាពរីកចម្រើននៃសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយប្រជាជនរបស់ខ្លួនកំពុងជួបប្រទះនឹងភាពប្រសើរឡើងនៃកម្រិតជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ។ ប្រទេសនេះបើកចំហចំពោះវប្បធម៌បរទេស ហើយក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ បុណ្យណូអែល និងបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មីបានក្លាយជាព្រឹត្តិការណ៍ប្រចាំឆ្នាំដ៏សំខាន់ក្នុងចំណោមយុវវ័យ។ ក្នុងចំណោមនោះ មានយុវវ័យជាច្រើនយល់ច្រឡំថាទិវានៃក្តីស្រឡាញ់ថាជាថ្ងៃនៃយប់ដំបូង។ តាមពិតទៅ ពេលខ្ញុំចេញទៅទីក្រុងនៅយប់ថ្ងៃបុណ្យនៅភ្នំពេញ ដើម្បីធ្វើការសម្ភាសន៍ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងចិត្ត នេះគឺដោយសារតែយុវជនជាច្រើនដែលខ្ញុំមើលឃើញថាមានការរំភើបចិត្ត និងត្រេកអរក្នុងបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេបានទាក់ភ្នែកខ្ញុំ។ ជាពិសេសតូបលក់ផ្កាកុលាប និងតុក្កតាបានប្រមូលផ្ដុំនៅជុំវិញវិមានឯករាជ្យ ដែលមើលទៅហាក់បីដូចជាផ្លូវសម្រាប់់ធ្វើអាជីវកម្ម។ ហើយគូស្នេហ៍ដែលទិញវាក៏ពោរពេញដោយភាពរំភើពញាប់ញរ៏ផងដែរ។ ក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលចង់ធ្វើអ្វីៗឱ្យបានលឿនដោយទិញអំណោយមួយ ហើយក្មេងស្រីនោះអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ចំណាយពេលមួយយប់ជាមួយនាងជាថ្នូរនឹងតុក្កតាដែលដាក់នៅចំពោះមុខនាង។ វាជារឿងដ៏ចម្លែកមួយដែលបំណងប្រាថ្នារបស់មនុស្សទាំងបីស្ថិតក្នុងតុល្យភាពឥតខ្ចោះ។ ប៉ុន្តេវាមិនដូចអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានឃើញទាំងងអស់នោះទេ ប៉ុន្តែចំណងជើងថា “ថ្ងៃដ៏គ្រោះថ្នាក់បំផុតក្នុងឆ្នាំ” ហាក់ដូចជាត្រូវជាមួយសកម្មភាពបេបនេះ។
យុវជនរីករាយនឹងការលើកកម្ពស់កម្រិតជីវភាពរបស់ពួកគេ និងមានអារម្មណ៍ដូចជាពួកគេ“កំពុងធ្វើវា”
ដូចថ្ងៃបុណ្យនៃក្តីស្រលាញ់ដែរ វប្បធម៌យុវជនរបស់កម្ពុជាកំពុងរីកចម្រើនយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយចំនុចល្អ និងអាក្រក់ក៏ចាប់ផ្តើមលេចចេញជាបណ្តើរៗ។ ក្នុងចំណោមទាំងនេះ ទិវានៃក្តីស្រឡាញ់គឺប្រហែលជាបុណ្យដែលអាក្រក់បំផុតឬយ៉ាងណា? គ្មានការងឿងឆ្ងល់ទេថា កំណើនសេដ្ឋកិច្ចជាកត្តាមួយក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍វប្បធម៌យុវជន ហើយអ្នកដែលកំពុងជំរុញវប្បធម៌គឺយុវជនចាប់ពីវណ្ណៈកណ្តាលឡើងទៅ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តើពួកគេភាគច្រើនយល់ថាហេតុអ្វីបានជាប្រាក់ចំណូលរបស់ពួកគេកើនឡើង ហើយហេតុអ្វីបានជាកម្រិតជីវភាពរបស់ពួកគេមានភាពប្រសើរឡើង? ប្រាក់ចំណូលរួមមានប្រាក់ចំណូលដែលទទួលបានតាមរយៈការងារជាក់ស្តែង និងប្រាក់ចំណូលដែលមិនទាន់រកបាន ប៉ុន្តែប្រាក់ចំណូលរបស់យុវជនទើបចូលវណ្ណៈកណ្តាលបានមកពីប្រាក់ចំណូលដែលរកមិនឃើញរបស់គ្រួសារ និងសាច់ញាតិរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេតិចតួចណាស់ដែលរកបានប្រាក់ចំណូលពេញចិត្តដោយខ្លួនឯង។ មិនថានៅកន្លែងធ្វើការ ឬសាលារៀន អ្នកអាចមានអារម្មណ៍តានតឹងដោយសារគម្លាតរវាងឧត្តមគតិ និងការពិតរបស់អ្នក។ ការបង្ហាញការសម្តែងដែលផ្តល់នូវអារម្មណ៍នៃ “ការសម្តែង” បច្ចុប្បន្នកំពុងពេញនិយមក្នុងចំណោមយុវវ័យ។ ថ្វីត្បិតតែការបញ្ចេញមតិពិបាកយល់បន្តិចក៏ដោយ ក៏វាងាយយល់ ប្រសិនបើអ្នកគិតថាវាជាការបង្កើតអ្វីដែលគេហៅថា “ណូរី” ដូចជានៅក្នុងពិធីបុណ្យសាលា ឬពិធីបុណ្យកីឡា។ ពួកគេរវល់បង្កើតអារម្មណ៍ “កំពុងធ្វើវា” ។
ស្វែងរកការភ្ជាប់គ្នា និងប្រើការបញ្ចេញមតិដោយខ្លួនឯងយ៉ាងងាយស្រួល
SNS ដូចជា Facebook កំពុងជួយមនុស្សវ័យក្មេងមានអារម្មណ៍ថាពួកគេកំពុងធ្វើអ្វីមួយ ហើយចំនួនអ្នកប្រើប្រាស់ ជាពិសេសយុវជនកំពុងកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នេះគឺដោយសារតែការកើនឡើងនៃចំនួនមនុស្សវ័យក្មេងប្រើប្រាស់មាតិកានៅលើអ៊ីនធឺណិតជាមួយនឹងការរីករាលដាលនៃអ្វីដែលហៅថាស្មាតហ្វូនតម្លៃទាប ហើយពួកគេភាគច្រើនប្រើប្រាស់អ៊ីនធឺណេតដូចជា Facebook ។ គេអាចសន្មត់បានថាស្ទើរតែ 100% នៃម្ចាស់ស្មាតហ្វូនមានគណនី Facebook ។នៅពេលដែលគេហទំព័របុគ្គលកំពុងពេញនិយម ប្រទេសកម្ពុជានៅតែយឺតយ៉ាវក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធព័ត៌មានរបស់ខ្លួន ហើយវាមិនមែនជាការបំផ្លើសទេដែលនិយាយថា Facebook ដែលបានក្លាយជាការពេញនិយមនៅពេលដូចគ្នាទៅនឹងគេហទំព័រផ្ទាល់ខ្លួន គឺជាកំពូលនៃឋានានុក្រមព័ត៌មាននៅកម្ពុជា ហើយបានក្លាយជាវេទិកាព័ត៌មានដែលមិនអាចខ្វះបានសម្រាប់ប្រជាជន។
ដោយសារការផ្លាស់ប្តូរព័ត៌មាននៅលើ Facebook បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃ មនុស្សកាន់តែសកម្មក្នុងការបង្ហាញជីវិតប្រចាំថ្ងៃ និងបង្ហាញពីខ្លួនឯង។ សម្រាប់យុវជនដែលកម្រមានឱកាសបញ្ចេញមតិ ឬទទួលបានការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដ៏ទៃ ការទទួលបានយោបល់ដោយផ្ទាល់ពីអ្នកដទៃ គឺជាទង្វើសំខាន់ដែលនាំទៅដល់ការពេញចិត្ត និងការបំពេញតម្រូវការ។ខ្ញុំក៏ទទួលបានការបង្ហោះពីយុវជនខ្មែរនៅលើទំព័រហ្វេសប៊ុកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ហើយជារឿយៗខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលឃើញរូបថតខ្ញុំផឹកទឹកអំពៅនៅក្រោមដើមត្នោតមានអ្នកចូលចិត្តរាប់រយនាក់។ តាមរបៀបនេះ ក្នុងចំណោមយុវវ័យ ការបង្ហាញអំពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ និងការទទួលបានការចូលចិត្តពីមិត្តភ័ក្តិរបស់ពួកគេបានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់ពួកគេផងដែរ។
ខ្ញុំប្រាថ្នាចង់បានរចនាសម្ព័ន្ធសង្គមមួយដែលមនុស្សពិតជា “ធ្វើ” ជាជាងគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថាពួកគេ “ធ្វើ”
ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ព្រឹត្តិការណ៍ចូលរួមជាសាធារណៈជាច្រើនត្រូវបានប្រារព្ធឡើង ដែលអាចនិយាយបានថាបានចាប់យកបំណងប្រាថ្នារបស់យុវជនដោយជោគជ័យក្នុងការបង្ហាញពីអារម្មណ៍នៃការ “ធ្វើអ្វីមួយ” ។ ព្រឹត្តិការណ៍សប្បុរសធម៌មួយដែលមានឈ្មោះថា Couples Run ក៏ត្រូវបានប្រារព្ធឡើងនៅថ្ងៃបុណ្យនៃក្តីស្រឡាញ់ផងដែរ ដោយមានយុវជនជាង 1,000 នាក់បានចូលរួម។អ្នកចូលរួមបង់ថ្លៃចូលរួមតូចមួយ និងទទួលបានអាវយឺតដែលត្រូវគ្នាជាភស្តុតាងនៃការចូលរួមរបស់ពួកគេ។ ពួកគេផ្សព្វផ្សាយខ្លួនគេនៅលើបណ្តាញសង្គមដោយបង្ហាញថាពួកគេអាចចូលរួម និងកំពុងធ្វើរឿងល្អសម្រាប់សប្បុរសធម៌ ហើយមានអារម្មណ៍ថាពួកគេកំពុងធ្វើអ្វីមួយ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ វាងាយស្រួលក្នុងការស្រមៃថាការបញ្ចេញមតិបែបនេះនឹងបរាជ័យនៅទីបំផុត។ តើនៅសល់អ្វីខ្លះសម្រាប់យុវជននៅពេលនោះ?
ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរពីអារម្មណ៍នៃការ “ធ្វើ” ទៅជាសង្គមមួយដែលមនុស្សពិតជា “ធ្វើ” យើងត្រូវពិចារណាឡើងវិញនូវរចនាសម្ព័ន្ធសង្គមរបស់ប្រទេសកម្ពុជាខ្លួនឯង។ យើងត្រូវផ្លាស់ប្តូរសង្គមទៅជាមួយ ដែលបុគ្គលមិនត្រូវបានចាត់តាំង ប៉ុន្តែតាមពិតបង្កើតលទ្ធផល និងទទួលបានរង្វាន់សមស្របនឹងលទ្ធផលរបស់ពួកគេ។ វាប្រហែលជាជាក់ស្តែង ប៉ុន្តែខ្ញុំសង្ឃឹមថា យើងនឹងបង្កើតរចនាសម្ព័ន្ធសង្គមមួយ ដែលយុវជនដែលខិតខំប្រឹងប្រែង ទទួលបានរង្វាន់សម្រាប់ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ។
