ទោះបីជាចំនួនអ្នកឆ្លងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានៅមានកម្រិតទាបបើធៀបនឹងប្រទេសជប៉ុនក៏ដោយ ក៏ទីក្រុងទេសចរណ៍ដូចជាខេត្តសៀមរាប ដែលជាទឹកដីនៃប្រាសាទអង្គរវត្តបានរងផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំង។ យោងតាមកាសែត ខ្មែរថាមស៍ អាជីវកម្មចំនួន ១២០០ រួមទាំងសណ្ឋាគារ ភោជនីយដ្ឋាន និងភ្នាក់ងារទេសចរណ៍ ត្រូវបានបង្ខំឱ្យបិទ ឬបិទអាជីវកម្ម ហើយចំនួនអ្នកអត់ការងារធ្វើមានរហូតដល់ ២២០០០ នាក់។
រដ្ឋាភិបាលមិនគ្រាន់តែអង្គុយស្ងៀមខណៈពេលដែលស្ថានភាពនេះកើតឡើងនោះទេ ហើយជាប្រទេសដំបូងគេនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែលចាត់វិធានការដើម្បីបន្ធូរបន្ថយការរឹតបន្តឹងការធ្វើដំណើរ ហើយជាមួយនឹងសម្ពាធមួយចំនួនលើក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ ចំនួនជើងហោះហើរបានចាប់ផ្តើមកើនឡើងបន្តិចម្តងៗ។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ផ្ទុយពីការរំពឹងទុករបស់កម្ពុជា ការកើនឡើងតម្លៃប្រេងឆៅបានប៉ះពាល់ដល់ថ្លៃសំបុត្រយន្តហោះ និងធ្វើឱ្យចំនួនភ្ញៀវទេសចរមានការថយចុះ។
ប្រទេសកម្ពុជាឥឡូវនេះប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពមួយដែលខ្លួននឹងត្រូវរស់រានមានជីវិតលើតម្រូវការក្នុងស្រុកមួយរយៈសិន រហូតដល់ចំនួនទេសចរណ៍ត្រឡប់ទៅកម្រិតដូចមុនសមយ័កូវីដវិញ។
តាមពិតទៅ ឧស្សាហកម្មទេសចរណ៍មិនមែនតែមួយទេដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយវីរុសនេះ។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា មិនមានជំនួយ ឬការឧបត្ថម្ភធនសម្រាប់អាជីវកម្មដូចនៅប្រទេសជប៉ុនទេ ដូច្នេះប្រជាជនត្រូវតែឆ្លងកាត់បញ្ហានេះដោយខ្លួនឯង។ ជាងនេះទៅទៀត មិនដូចប្រទេសជប៉ុនទេ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាអាចចាត់វិធានការខ្លាំងក្លាប្រឆាំងនឹងជំងឺកូវីដ-១៩ ដូចជាការបិទទ្វារ និងការបិទអាជីវកម្ម ដូច្នេះគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាលតែមួយអាចបង្កើតភាពខុសគ្នារវាងជោគជ័យ និងបរាជ័យសម្រាប់អាជីវកម្ម និងជីវិតមនុស្ស។ អាស្រ័យហេតុនេះ ប្រជាពលរដ្ឋ និងម្ចាស់អាជីវកម្មគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីចុះចូលនឹងគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាលនោះទេ។ ជាការពិតណាស់ សម្រាប់ពួកយើងអ្នកស្រុក ប្រសិនបើយើងមិនចូលចិត្ត យើងអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះបាន ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជាករណីសម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជាភាគច្រើននោះទេ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ វាជាការត្រឹមត្រូវដែលថាវិធានការរបស់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបានជោគជ័យនៅទីបំផុត។ នៅពេលនោះ ការចាក់សោរ និងការហាមប្រាមអាជីវកម្ម គឺជាមូលហេតុនៃក្តីបារម្ភ ព្រោះថាមិនមានការមើលឃើញច្បាស់លាស់ ប៉ុន្តែនៅទីបញ្ចប់ យើងអាចឆ្លងផុតវិបត្តិនេះជាមួយនឹងវិធានការតិចតួចបំផុតដោយមិនចាត់វិធានការហួសហេតុនោះទេ។
សព្វថ្ងៃមានមនុស្សតិចណាស់ដែលពាក់ម៉ាស់នៅតាមដងផ្លូវ ហើយថ្នាំសំលាប់មេរោគមានជាតិអាល់កុលលែងប្រើទៀតហើយ លើកលែងតែកន្លែងមួយចំនួនដូចជាមន្ទីរពេទ្យជាដើម។ តាមពិតទៅ ការរស់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា វាមិនមានអារម្មណ៍ថា ជំងឺរាតត្បាតកូវីដ១៩ នៅតែកើតមាននៅក្នុងពិភពលោកនេះទេ។
សូមអរគុណចំពោះវិធានការរបស់រដ្ឋាភិបាលទាំងនេះ មានក្រុមហ៊ុនដែលកំពុងមើលឃើញការរីកចម្រើននៅក្នុងអាជីវកម្មរបស់ពួកគេ សូម្បីតែនៅក្នុងតំបន់ដែលមិនពាក់ព័ន្ធទាំងស្រុងទៅនឹងតម្រូវការដែលទាក់ទងនឹងមេរោគឆ្លងក៏ដោយ។
មិត្តភ័ក្តិខ្ញុំបាននិយាយថា ក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់បើកសណ្ឋាគារចំនួនប្រាំនៅភ្នំពេញ និងសៀមរាប ហើយកំពុងខាតបង់ជាង ៥ លានយ៉េនជារៀងរាល់ខែ ប៉ុន្តែប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមកគាត់បានបិទទាំងបួន លើកលែងតែមួយនៅភ្នំពេញ។
ប្រសិនបើទាំងអស់នោះ គ្មានអ្វីគួរឲ្យកត់សម្គាល់នោះទេ ប៉ុន្តែដោយការបិទសណ្ឋាគារ គាត់បានប្រមូលផ្តុំធនធានផ្សេងៗរបស់គាត់លើអាជីវកម្មកន្លែងកម្សាន្តខុនដូដែលគាត់បានធ្វើការនៅក្នុងតំបន់ដែលគាត់បានស្វែងរកមួយរយៈ ហើយបានជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំង។
ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំបានទិញឡានថ្មីពីរ។ កាលពីប៉ុន្មានខែមុននេះ ក្រុមហ៊ុនកំពុងជួបបញ្ហាជាមួយនឹងឱនភាពប្រចាំខែចំនួន ៥ លានយ៉េន។ លើសពីនេះទៅទៀត គាត់មិនមែនជាករណីលើកលែងនោះទេ។ សូម្បីតែនៅជុំវិញខ្ញុំក៏មានប្រជាជនកម្ពុជាជាច្រើននាក់ដែរដែលបានទិញរថយន្តថ្មីក្នុងអំឡុងពេលជំងឺកូវីដ-១៩នេះផងដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេសុទ្ធតែជារថយន្តទំនើបៗដូចជា Mercedes Benz ជាដើម។
ប្រជាជនជប៉ុនគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីដោះមួករបស់ខ្លួនទៅលើរឿងនេះ។ ហើយយើងគួរតែបំបាត់ការយល់ខុសថា ដោយសារយើងមកពីប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ ហើយដោយសារយើងជាជនជាតិជប៉ុន ទើបយើងមានជំនាញគ្រប់គ្រងល្អជាងប្រជាជនកម្ពុជា។
ពិតណាស់ នេះជារឿងដែលកើតឡើងក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដូច្នេះគ្មានការសង្ស័យទេថា ប្រជាជនកម្ពុជាមានគុណសម្បត្តិ ហើយនេះគ្រាន់តែជារូបភាពនៃអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងជុំវិញខ្លួនខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែទោះបីជាគិតដល់រឿងនោះ ពួកគេមានសមត្ថភាពលើសពីគ្រប់គ្រាន់ ហើយយើងជនជាតិជប៉ុនត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា មានគម្លាតរវាងរូបភាពរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា ដែលជនជាតិជប៉ុនជាច្រើនមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ និងការពិតរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា។
វានឹងត្រូវចំណាយពេលខ្លះសម្រាប់កម្ពុជាក្នុងការចូលរួមជាមួយក្លឹបប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាវាមិនមែនជាការបំផ្លើសទេក្នុងការនិយាយថា កម្លាំងមូលដ្ឋាននៃរង្វង់នយោបាយ និងធុរកិច្ចរបស់កម្ពុជា ដូចដែលបានមើលឃើញក្នុងអំឡុងពេលជំងឺរាតត្បាតកូវីដ-១៩ បច្ចុប្បន្នគឺធំជាងប្រទេសជប៉ុន។
ក្រុមហ៊ុនដែលពិចារណាពង្រីកមកកម្ពុជា និងប្រទេសអាស៊ីអាគ្នេយ៍ផ្សេងទៀតគួរតែចាប់ផ្តើមដោយបោះបង់ចោលនូវទស្សនៈណាមួយនៃប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍។
