វិចិត្រករសម័យទំនើប លោក លាង សេកុន
– ដំបូងអ្នកអាចប្រាប់យើងពីអ្វីដែលធ្វើឱ្យអ្នកសម្រេចចិត្តថាអ្នកចង់ក្លាយជាសិល្បករ?
ទោះបីខ្ញុំមិនដឹងថាសិល្បៈអ្វីក៏ដោយ កាលនៅក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តគូររូបជីវិតមនុស្ស និងធម្មជាតិនៃភូមិដែលខ្ញុំធំដឹងក្តី នៅពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមស៊ីវិលបានបញ្ចប់ សំណាងដែលខ្ញុំបានស្គាល់អ្នកដែលធ្វើការនៅរាជបណ្ឌិត្យសភាវិចិត្រសិល្បៈ ដូច្នេះខ្ញុំបានទាក់ទងគាត់។ ក្រឡេកមើលទៅក្រោយ ខ្ញុំគិតថាការក្លាយជាសិល្បករប្រហែលជាជម្រើសធម្មជាតិសម្រាប់ខ្ញុំ។ ក្នុងករណីរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានសិក្សាផ្នែកគំនូរបុរាណ គំនូរសម័យទំនើប និងសូម្បីតែការរចនាស្ថាបត្យកម្ម ដូច្នេះវាចំណាយពេល 10 ឆ្នាំដើម្បីបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាលា។ កាលខ្ញុំនៅរៀន គ្រូបង្រៀនភាគច្រើនមានវ័យចំណាស់ ដោយសារសង្គ្រាមស៊ីវិល ខុសពីពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលគ្រូបង្រៀនភាគច្រើនមានអាយុប្រហែលខ្ញុំ។
តើអ្នកតែងតែយកអ្វីមកធ្វើជាប្រធានបទនៃការងាររបស់អ្នក?
ខ្ញុំប្រើជីវិតរបស់ខ្ញុំជាប្រធានបទសម្រាប់ការងាររបស់ខ្ញុំ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្វីៗកើតឡើងក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នក ដូច្នេះខ្ញុំមិនពឹងផ្អែកលើអតីតកាលទេ។ ពេលខ្លះការចងចាំរបស់ខ្ញុំពីអតីតកាលក្លាយជាប្រធានបទ ប៉ុន្តែពេលខ្លះសង្គមសម័យទំនើបធ្វើ។ ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើនក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវិល ហើយខ្ញុំគិតថាសិល្បៈបានជួយសង្គ្រោះខ្ញុំគ្រប់ឱកាសទាំងអស់។ មានរូបគំនូរដែលមានសារដ៏រឹងមាំដែលពួកគេអាចធ្វើអោយមានកំហឹងក្នុងចិត្តរបស់អ្នក ប៉ុន្តែសិល្បៈសម្រាប់ខ្ញុំគឺជាអ្វីដែលជួយបន្ធូរអារម្មណ៍ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំចំណាយពេលប្រឈមមុខនឹងវាយូរ។ នេះជារឿងតាំងពីកុមារភាពរបស់ខ្ញុំ។មាននារីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់នៅក្នុងភូមិរបស់យើង ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកទីក្រុងបានចាប់ផ្តើម។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានឃើញនាង ហើយនាងមើលទៅខុសគ្នាទាំងស្រុង។ នាងបានកោរសក់ លាបធ្យូងលើមុខ ហើយស្លៀកសម្លៀកបំពាក់បុរស។ នាងធ្វើទាំងអស់គ្នា ដើម្បីកុំឲ្យទាហានរំលោភ។ ធម្មជាតិនោះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំខឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយនៅតែជាការចងចាំដ៏គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំហ៊ានបង្កើតស្នាដៃចេញពីវា ហើយប្រឈមមុខនឹងវា។ វាមិនងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការងារ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ ព្រោះខ្ញុំត្រូវប្រឈមមុខនឹងការចងចាំដើម្បីធ្វើការលើវា។ ដោយសារសិល្បៈសម្រាប់ខ្ញុំគឺជារឿងបែបនេះ មិនថាប្រធានបទគំនូររបស់ខ្ញុំងងឹតយ៉ាងណា វាមានអ្វីដែលគូរបាន
– តើអ្នកយល់យ៉ាងណាចំពោះទំនាក់ទំនងរវាងសិល្បៈសម័យទំនើប និងនយោបាយ?
ខ្ញុំគិតថាសិល្បៈសម័យទំនើបមិនពាក់ព័ន្ធនឹងនយោបាយទេ ព្រោះនយោបាយស្ថិតក្នុងស្ថានភាពផ្សេងៗក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នក។ ដូច្នេះខ្ញុំជួនកាលលាបពណ៌នយោបាយជាប្រធានបទ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចូលចិត្តហៅអ្នកសិល្បៈនយោបាយទេ។ វិចិត្រករគួរពណ៌នាអ្វីៗពីមុំផ្សេង ជាជាងគ្រាន់តែចម្លងពីវត្ថុទាំងនោះ។
– តើអ្នកគិតថាសិល្បៈទំនើបត្រូវបានទទួលនៅកម្ពុជាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅប៉ុណ្ណា?
សិល្បៈសម័យទំនើបមិនសូវយល់ថានៅស្រុកខ្មែរដូចប្រទេសដទៃទេ និយាយឲ្យត្រង់។ វាជាការពិតដែលសិល្បៈមានទិដ្ឋភាពដែលតម្រូវឱ្យអ្នកទស្សនាមានចំណេះដឹងជាក់លាក់ និងយល់ពីផ្ទៃខាងក្រោយនៃការងារសិល្បៈ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលអ្នកភូមិមើលការងាររបស់ខ្ញុំ ពួកគេមិនបញ្ចេញមតិអវិជ្ជមានទេ។ ពួកគេជាច្រើនបានរកឃើញក្រណាត់ដែលខ្ញុំប្រើសម្រាប់ការងាររបស់ខ្ញុំគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ដូចជាក្រដាស ក្រណាត់ និងស្បែក។យ៉ាងស្រស់ស្អាតនៅក្នុងរាល់ស្នាដៃរបស់ខ្ញុំ។
– តើអ្នករំពឹងអ្វីខ្លះពីសិល្បករខ្មែរ?
ខ្ញុំគិតថាពួកគេជាច្រើនសិក្សាច្រើនណាស់ ហើយបង្ហាញការគោរពចំពោះស្នាដៃសិល្បៈពីជំនាន់យើង។ មានរឿងតែមួយគត់ដែលខ្ញុំរំពឹងពីពួកគេ ហើយនោះគឺជារឿងដើម។ របៀបដែលពួកគេក្លាយ និងរបៀបដែលការងារដើមដែលពួកគេផលិត។ នោះជារឿងតែមួយគត់ដែលខ្ញុំរំពឹង។
【ប្រវត្តិរូប】
កើតនៅឆ្នាំ 1970 នៅពេលចាប់ផ្តើមនៃការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាមេរិកនៅឥណ្ឌូចិន ហើយបានធំឡើងក្នុងអំឡុងពេលនៃការងើបឡើងនៃរបបខ្មែរក្រហមដ៏ឃោរឃៅ។ លាង សេកុន គឺជាសិល្បករមួយរូបក្នុងចំណោមសិល្បករដែលនៅសេសសល់ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់របបខ្មែរក្រហមដោយផ្ទាល់។ បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីរាជបណ្ឌិត្យសភាវិចិត្រសិល្បៈក្នុងឆ្នាំ 2002 ការងាររបស់គាត់ត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងទូលំទូលាយនៅតាមទីតាំងផ្សេងៗគ្នា រួមមានទីក្រុងហុងកុង ហ្វូគូអូកា ទីក្រុងឡុងដ៍ ញូវយ៉ក និងជាដើម។
