ក្រុមកីឡាវាយកូនបាល់ជម្រើសជាតិកម្ពុជា
គ្រូបង្វឹក Masato Ogiwara
– ជាដំបូង សូមប្រាប់យើងពីមូលហេតុដែលអ្នកមកប្រទេសកម្ពុជា
ដើមឡើយខ្ញុំមកប្រទេសកម្ពុជាដើម្បីបើកភោជនីយដ្ឋានជប៉ុនមួយឈ្មោះថា Ninja ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំសម្រេចចិត្តបើកបារថ្មីក្នុងនាមជាអ្នកគ្រប់គ្រង ប៉ុន្តែខ្ញុំសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមដោយគ្មានដើមទុន។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមក្រុមហ៊ុនតាំងពីដើមមក ដោយគ្មានបទពិសោធន៍ក្នុងការងារ ហើយនៅពេលនោះ ខ្ញុំមិនដឹងអ្វីទាំងអស់អំពីរបៀបស្លៀកពាក់ ឬរបៀបចែកនាមប័ណ្ណ ហើយខ្ញុំតែងតែត្រូវបានអតិថិជនស្តីបន្ទោស។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ដោយសារខ្ញុំចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មជាមួយសូន្យយ៉េន ខ្ញុំក៏មិនអាចទិញឧបករណ៍ដែរ ដូច្នេះនៅពេលដែលខ្ញុំសុំយោបល់ពីមិត្តម្នាក់ គាត់បាននិយាយថា “គ្រាន់តែទទួលបានខ្លះ” ។ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថា “ត្រូវហើយ! គ្រាន់តែទទួលបានខ្លះ!” ហើយរត់ទៅកន្លែងផ្សេងៗ ហើយប្រមូលអ្វីៗដែលខ្ញុំអាចទទួលបាន។ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារវាជាបារ គ្រឿងស្រវឹងគឺចាំបាច់ ប៉ុន្តែមិនអាចទទួលស្រាដោយឥតគិតថ្លៃបានទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានចរចាជាមួយអ្នកលក់ ដើម្បីឲ្យថ្លៃស្រានៅពេលក្រោយ ហើយខ្ញុំអាចទិញតែស្រាសាត និង សូជូ លើមូលដ្ឋានបង់ប្រាក់ពន្យារ ហើយ TAMARIBAR ត្រូវបានបើកដំណើរការដោយមិនគិតថ្លៃ។
– បន្ទាប់ពីនោះអ្វីៗដំណើរការបានយ៉ាងរលូនមែនទេ?
អត់ទេ នៅថ្ងៃបើកសម្ភោធ អ្នកស្គាល់គ្នាជាច្រើនបានមក ហើយទោះបីជាគ្មានថ្ងៃណាដែលគ្មានមនុស្សក៏ដោយ ចាប់តាំងពីថ្ងៃទីពីរមក វាពិតជាពិបាកកត់សម្គាល់ណាស់។ ភោជនីយដ្ឋាននេះមានទីតាំងនៅផ្លូវ Kizuna ដែលឥឡូវសម្បូរទៅដោយភោជនីយដ្ឋានជប៉ុន ប៉ុន្តែនៅពេលបើកនៅឆ្នាំ 2013 ផ្លូវ Kizuna មានពណ៌ខ្មៅ ហើយវាកំពុងសាងសង់ ដូច្នេះអ្នកមិនអាចចូលពីខាងផ្លូវម៉ៅសេទុងបានទេ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវធ្វើផ្លូវវាងដើម្បីចូលពីផ្លូវនរោត្តម ហើយលក្ខខណ្ឌទីតាំងនៅពេលនោះគឺអាក្រក់បំផុត។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយមានការគាំទ្រពីអ្នកដែលចង់ជួយយើងបើកសម្រាប់ 0 យ៉េន ទីបំផុតយើងអាចទទួលបានប្រាក់ចំណេញប្រចាំខែ។
– បន្ទាប់មក តើវានាំឱ្យមានសកម្មភាពវាយកូនបាល់កើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេច?
តាមរយៈអ្នកស្គាល់គ្នាជាជនជាតិខ្មែរ ខ្ញុំបានជួបមនុស្សម្នាក់ដែលលេងកីឡាវាយកូនបាល់រឹង ហើយអ្នកស្គាល់គ្នាជាជនជាតិខ្មែរបានអញ្ជើញខ្ញុំឱ្យលេងកីឡាវាយកូនបាល់ជាមួយគាត់នៅលើទឹកដីរបស់ខ្ញុំក្នុងខេត្តព្រៃវែង។ ពេលនោះហើយដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមលេងកីឡាវាយកូនបាល់ជាសកម្មភាពក្រៅកម្មវិធីសិក្សាសម្រាប់កុមារនៅតាមជនបទ។បន្ទាប់មកខ្ញុំមានឱកាសនិយាយជាមួយអគ្គលេខាធិការគណៈកម្មាធិការអូឡាំពិកកម្ពុជាដែលបានប្រាប់ខ្ញុំថា “សហព័ន្ធកីឡាវាយកូនបាល់ទន់ត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ 2014 ប៉ុន្តែមិនទាន់បានធ្វើសកម្មភាពណាមួយ ហើយក៏គ្មានអ្នកបង្រៀនដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកលេង Soft Tennis ហេតុអ្វីអ្នកមិនមកមើលសហព័ន្ធ?” ដូច្នេះពេលខ្ញុំបង្ហាញខ្លួន ខ្ញុំត្រូវបានគេស្នើឲ្យធ្វើជាគ្រូបង្វឹកក្រុមជម្រើសជាតិ។
– សូមប្រាប់យើងពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកចំពោះក្រុម នៅពេលអ្នកចូលរួមក្នុងការអនុវត្តលើកដំបូង
ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ជាកីឡាករវាយកូនបាល់ Soft Tennis អស់រយៈពេល ១២ ឆ្នាំហើយ ខ្ញុំមានគំនិតចង់ក្លាយជាអ្នកកីឡា ប៉ុន្តែកីឡាករកម្ពុជានៅពេលនោះ សុទ្ធសឹងតែមិនចូលចិត្តកីឡា សូម្បីតែកម្តៅសាច់ដុំ ហើយស្ថានភាពលេងក៏អន់ដែរ រហូតមានអារម្មណ៍ថា ក្មេងដទៃទៀតគ្រាន់តែលេងជាមួយរ៉ាកែតនៅលើទីលានរត់ប្រណាំង។
– ហេតុអ្វីបានជាពួកគេលេងកីឡាវាយកូនបាល់ទន់ក្រោមលក្ខខណ្ឌបែបនេះ?
ពួកគេជាសមាជិកនៃក្រុមប៉ូលីស ហើយការងារដែលពួកគេត្រូវបានផ្តល់ឱ្យគឺការលេងកីឡាវាយកូនបាល់ទន់។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅទីបញ្ចប់ វាហាក់ដូចជាពួកគេធ្វើការដោយគ្មានគោលដៅ។
– សូមប្រាប់ខ្ញុំប្រសិនបើអ្នកមានការលំបាកណាមួយក្នុងការបង្រៀនសិស្សម្តងមួយៗពីស្ថានភាពបែបនេះ
នៅពេលខ្ញុំកំពុងដំណើរការភោជនីយដ្ឋានដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់ពីមុន ខ្ញុំបានជួលបុគ្គលិកជាច្រើននាក់ ហើយមានអារម្មណ៍យ៉ាងមុតមាំពីភាពខុសគ្នារវាងប្រជាជនជប៉ុន និងប្រជាជនកម្ពុជា ហើយបានដឹងថាអ្វីដែលគេចាត់ទុកថាធម្មតានៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនគឺមិនមែនជារឿងធម្មតាសម្រាប់ពួកគេនោះទេ។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីវិធីមួយណាដែលត្រូវសម្របខ្លួន ខ្ញុំបានដឹងថាវាសំខាន់ណាស់ក្នុងការស្វែងរកចំណុចកណ្តាលមួយ ដែលភាគីទាំងពីរអាចឈានដល់ការព្រមព្រៀងគ្នា ជាជាងប្រាប់ពួកគេពីរបៀបដែលពួកគេគួរធ្វើវា ឬរបៀបដែលវាគួរធ្វើ។ជាលទ្ធផល នៅពេលដែលខ្ញុំបង្ហាញពួកគេពីរបៀបដែលខ្ញុំធ្វើ ពួកគេបានមករកខ្ញុំ ហើយមានផ្នែកដែលខ្ញុំយកតម្រាប់តាម និងផ្នែកដែលខ្ញុំមិនបានធ្វើ ដូច្នេះខ្ញុំព្យាយាមសម្របតាមផ្នែកដែលពួកគេមករកខ្ញុំ។
– ប៉ុន្តែតើពួកគេគួរធ្វើរឿងដូចជាការកម្តៅសាច់ដុំដែរឬអត់ តើគេគួរអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើដែរឬទេ?
ការឡើងកំដៅគឺធ្វើឡើងដើម្បីជៀសវាងការរងរបួស ឬដើម្បីបង្កើនសមត្ថភាព ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ អ្នកលេងមិនបានគិតអំពីការពង្រឹងសមត្ថភាព ឬវាយបាល់ឱ្យបានល្អនោះទេ ស្ទីលរបស់ពួកគេគឺគ្រាន់តែលេងកីឡាវាយកូនបាល់ឱ្យមានភាពសប្បាយរីករាយប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេបានដឹងថា នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលរួមក្នុងការប្រកួតក្នុងស្រុក ខ្ញុំបានឈ្នះ ហើយពួកគេចាញ់ ហើយពួកគេឈឺ ឬរមួលក្រពើ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានការរមួលក្រពើ ឬរមួលក្រពើនោះទេ។ ភាពខុសគ្នាស្ថិតនៅក្នុងអ្វីៗដូចជាការឡើងកម្តៅ និងការលាតសន្ធឹងរវាងការប្រកួត។ លុះពេលគេដឹងរឿងនេះ ខ្ញុំនឹងបង្រៀនគេ។ ទោះបីជាអ្នកបង្ខំពួកគេឱ្យធ្វើវា មុនពេលពួកគេមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ក៏ដោយ ពួកគេមិនយល់ថាវាសំខាន់ប៉ុណ្ណានោះទេ។ វាគ្មានន័យទេក្នុងការមិនធ្វើអ្វីមួយ លុះត្រាតែអ្នកផ្តល់ការណែនាំ។ ស្ទីលនេះនៅតែជាប់លាប់សព្វថ្ងៃនេះ ហើយទោះបីជាខ្ញុំចូលរួមក្នុងការអនុវត្តក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំកម្របង្រៀនពួកគេអ្វីទាំងអស់ លុះត្រាតែពួកគេសួរខ្ញុំ។
– ធ្វើបែបនេះវាមិនធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍តានតឹងទេ?
នោះតែងតែជាភាពចាំបាច់។ សូម្បីតែពេលពួកគេចូលរួមប្រកួតជាលក្ខណៈអន្តរជាតិ ក៏បច្ចេកទេសរបស់ពួកគេមានភាពប្រសើរឡើង ប៉ុន្តែវាមិនបានប្រែក្លាយជាលទ្ធផលឡើយ។ នោះដោយសារតែចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេ ដូចជាការលើកទឹកចិត្តប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេខ្សោយ ហើយប្រសិនបើខ្ញុំអាចបង្រៀនពួកគេឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ខ្ញុំគិតថាក្នុងរយៈពេលពីរបីឆ្នាំទៀតពួកគេនឹងអាចយកឈ្នះគូប្រជែងរបស់ពួកគេគឺថៃ ហើយថែមទាំងអាចប្រកួតប្រជែងជាមួយជប៉ុនទៀតផង។
ទោះបីជាខ្ញុំត្រូវចាកចេញពីក្រុមដោយហេតុផលខ្លះក៏ដោយ វាជារឿងសំខាន់ដែលថាពួកគេគិត និងលេងសម្រាប់ខ្លួនគេ ហើយគ្មានចំណុចណាមួយក្នុងការមានក្រុមដែលមិនដំណើរការដោយគ្មានខ្ញុំ។ នៅក្នុងប្រទេសនេះ កីឡាករកម្ពុជាគឺជាតួអង្គសំខាន់ ហើយខ្ញុំតែងតែនៅពីក្រោយ ដូច្នេះដើម្បីឱ្យពួកគេចេះគិតដោយខ្លួនឯង វាត្រូវការពេលវេលា ប៉ុន្តែខ្ញុំព្យាយាមធ្វើឱ្យពួកគេយល់ដោយបង្ហាញឱ្យពួកគេដឹងពីរបៀបធ្វើវា។
– ជាចុងក្រោយសម្រាប់អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍លើកីឡាវាយកូនបាល់កម្ពុជា សូមប្រាប់យើងអំពីភាពទាក់ទាញ និងកីឡាករដែលគួរអោយចាប់អារម្មណ៍
កីឡាវាយកូនបាល់ Soft Tennis ពិតជាមានការលេងយ៉ាងស្វាហាប់ ដោយមានការផ្លាស់ប្តូរធំៗ ដូចជាបាល់កោង ឬមិនលោត ប៉ុន្តែម្យ៉ាងវិញទៀត វាក៏ជាល្បែងផ្លូវចិត្តដែរ ហើយបើអ្នកយល់ពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គូប្រកួតកាន់តែច្រើន នោះការប្រកួតនឹងកាន់តែប្រសើរ។ ដោយគ្រាន់តែដឹងថាគាត់មានកំហឹងខ្លីឬថាតើគាត់អាចទប់ទល់បាននោះអ្នកអាចទទួលបានគំនិតកាន់តែប្រសើរឡើងអំពីវគ្គសិក្សាដែលគាត់នឹងវាយ។នៅពេលអ្នកយល់ពីរឿងនេះ ហើយមើលវា ខ្ញុំគិតថាវាកាន់តែគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ ព្រោះវាជាកីឡាដែលអ្នកអាចវិភាគអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដូចជាហេតុអ្វីបានជាការវ៉ៃជាក់លាក់មួយ ឬមូលហេតុដែលបាល់ត្រូវបានប៉ះ។ កីឡាករដែលត្រូវចាប់អារម្មណ៍គឺកីឡាករ កាន់ សោភ័ណ្ឌ ទើបតែមានអាយុ២០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែគេគ្រោងនឹងទៅបោះជំរុំហ្វឹកហាត់រយៈពេល៦ខែនៅប្រទេសជប៉ុន ចាប់ពីចុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៧ តទៅ ហើយជាកីឡាករដែលមានសក្តានុពលខ្លាំង។
