សមាគមច្បាប់ការងារអន្តរជាតិ
នាយក៖ Daiki Nakae
ថ្ងៃខែឆ្នាំកំណើត វិច្ឆិកា ១៩៩០
ស្រុកកំណើតខេត្ត Shiga
ចំណូលចិត្ត៖ ការធ្វើដំណើរកំសាន្ត ការថតរូប ការបោះតង់

សំៈ ជាដំបូងតើអ្នកអាចប្រាប់អំពីជីវប្រវត្តិរបស់លោកខ្លះៗបានទេ?
ចំៈ ដើមឡើយខ្ញុំជាអ្នកធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តពេលកំពុងសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ ហើយបានមកលេងប្រទេសកម្ពុជាជាលើកដំបូងនៅចុងឆ្នាំ ២០០៩។​ ពេលនោះខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរត្រលប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញ ពេលកំពុងសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា “ប្រទេសកម្ពុជាជាកន្លែងដ៏អស្ចារ្យមួយ”។ ខ្ញុំគិតថា “ខ្ញុំចង់រស់នៅទីនេះមួយរយៈ” ដូច្នេះខ្ញុំបានផ្លាស់មកប្រទេសកម្ពុជាភ្លាមៗបន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ។ កាលខ្ញុំនៅប្រទេសកម្ពុជា ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងសកម្មភាពជាច្រើនរួមមាន៖ ការនាំចូលនិងនាំចេញកសិផល និងការផលិតសម្លៀកបំពាក់ និងទំនិញផ្សេងៗ ហើយខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការនៅទាំងនេះ គឺជាពេលវេលាមួយដែលខ្ញុំគឺជានិស្សិតទើបបញ្ចប់ការសិក្សា ហើយសារ៉ាយ៉ាក៏បានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំចង់សាកល្បងធ្វើការនៅទីនេះមើលដែរឬទេ? ពេលនោះគឺប្រហែលជាឆ្នាំ២០១៤ ស្របពេលដែលផ្សារទំនើប AEON Mall បើកក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ បន្តិចក្រោយមក យើងក៏ចាប់ផ្តើមជជែកគ្នាអំពីរឿងរៀបការ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តឆ្លៀតឪកាសនេះត្រលប់ទៅប្រទេសេជប៉ុនវិញ។ ហើយពេលនោះហើយជាដំណាក់ដែលខ្ញុំបានបញ្ចប់ការងារក្នុងវិស័យធនធានមនុស្ស។

សំៈ តើឧស្សាហកម្មធនធានមនុស្សសំដៅទៅលើសមាគមច្បាប់ការងារអន្តរជាតិទេ?
ចំៈ ពិតមែនហើយ។ ដំបូងឡើយ​ ខ្ញុំគឺជាអ្នកផ្នែកនៃមូលនិធិដែលរួមបញ្ចូលផលប្រយោជន៍សាធារណៈដែលជាអ្នកកាន់តំណែងមុននៃសមាគមបច្ចុប្បន្ន។ ការផ្លាស់ប្តូរច្បាប់ថ្មីៗនេះ បានអនុញ្ញាតិអោយសាជីវកម្មដែលជាផលប្រយោជន៍សាធារណៈអាចដោះស្រាយចំពោះជនបរទេសដែលមានជំនាញជាក់លាក់ ក៏ប៉ុន្តែប្រព័ន្ធនេះនៅតែមានភាពខុសគ្នាកាលពីដើម។ ដើមឡើយសិក្ខាកាមបច្ចេកទេសត្រូវបានគេហៅថា “អ្នកដែលមកប្រទេសជប៉ុនដើម្បីរៀនជំនាញ” ដូច្នេះការគាំទ្រដែលពួកគេទទួលបានត្រូវបានចាត់ទុកជា “សេវាសាធារណៈ”។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ដោយសារជនបរទេសដែលមានជំនាញជាក់លាក់ត្រូវបានដាក់យ៉ាងច្បាស់ថាជា​ “កម្មករ” ការគាំទ្រការងាររបស់ពួកគេ ត្រូវបានចាត់ទុកថាជា “អាជីវកម្មរកប្រាក់ចំណេញ”។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលនោះទោះបីជាសាជីវកម្មផលប្រយោជន៍សាធារណៈអាចផ្តល់កន្លែងការងារ និងការគាំទ្រការងារដល់សិក្ខាកាមបច្ចេកទេសក្នុងវិសាលភាពនៃអាជីវកម្មរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចគ្រប់គ្រងជំនាញជាក់លាក់បានទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មកដល់ពេលនេះ ចំនួនជនបរទេសដែលមានជំនាញជាក់លាក់កំពុងកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស បើធៀបនឹងចំនួនអ្នកហាត់ការផ្នែកបច្ចេកទេស ហើយការធ្វើអាជីវកម្មទាក់ទងនឹងជំនាញជាក់លាក់ក៏កាន់តែធំឡើង។ នៅពេលនោះក៏មានការកើតឡើងតុល្យភាពនៃផលប្រយោជន៍សាធារណៈអាចនឹងមានការខកចិត្ត ហើយមានហានិភ័យដែលការទទួលស្គាល់ផលប្រយោជន៍សាធារណៈក៏មិនអាចរក្សាបានផងដែរ។ ដូច្នេះការពិភាក្សាបានងាកទៅរកគំនិតដែលថា “យើងត្រូវបំបែកអាជីវកម្មជំនាញជាក់លាក់”។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា វាមានកម្រិតតិចតួចនៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌ និងច្បាប់នៃសាជីវកម្មផលប្រយោជន៍សាធារណៈ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថា “ខ្ញុំចង់អាចធ្វើអ្វីៗបានដោយសេរីជាងមុន”។ ជាមួយនឹងគំនិតនេះ អតីតថ្នាក់លើរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តបើកដំណើរការសមាគមពាក់កណ្តាលឯករាជ្យថ្មីមួយ ដែលឥលូវនេះជាសមាគមច្បាប់ការងារអន្តរជាតិដែលជាសមាគមរួមបញ្ចូលទូទៅ។

សំៈ តើសមាគមច្បាប់ការងារអន្តរជាតិអនុវត្តសកម្មភាពបែបណា?
ចំៈ យើងផ្តល់ការគាំទ្រការងារជាចម្បងដល់ជនបរទេសដែលមានជំនាញជាក់លាក់ និងការគាំទ្រផ្នែកគ្រប់គ្រងការងារដល់ក្រុមហ៊ុនដែលទទួលជនបរទេសដែលមានជំនាញជាក់លាក់។ នៅពេលដែលជនជាតិជប៉ុនធ្វើការនៅប្រទេសជប៉ុន ពួកគេមានមូលដ្ឋានគ្រាន់តែត្រូវយល់ដឹងពីច្បាប់ក្នុងស្រុកដូចជា៖ ច្បាប់ស្តីពីស្តង់ដារការងារ និងមិនមានបញ្ហាអ្វីនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលនិយាយអំពីជនបរទេសវាមិនសាមញ្ញដូចនោះទេ។
ឧទាហរណ៍ៈ ច្បាប់បណ្តុះបណ្តាលអ្នកហាត់ការបច្ចេកទេសអនុវត្តចំពោះកម្មសិក្សាការីបច្ចេកទេស ហើយការសន្មតគឺថាជនបរទេសទាំងអស់កំពុងធ្វើការក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃច្បាប់ត្រួតពិនិត្យអន្តោប្រវេសន៍ (ការគ្រប់គ្រងអន្តោប្រវេសន៍ និងច្បាប់ទទួលស្គាល់ជនភៀសខ្លួន )។ ដូច្នេះតួនាទីរបស់យើងគឺផ្តល់ការគាំទ្រផ្នែកច្បាប់ដើម្បីធានាថា ទាំងក្រុមហ៊ុននិងជនបរទេសខ្លួនឯងអាចធ្វើការដោយមានសន្តិភាពផ្លូវចិត្តខណៈពេលដែលជៀសវាងការរំលោភបំពានលើប្រព័ន្ធច្បាប់ផ្សេងៗ។

សំៈ នៅពេលដែលចំនួនពលករបរទេសកើនឡើង តើមានការយោគយល់គ្នា កាន់តែសុីជម្រៅរវាងក្រុមហ៊ុន និងពលករបរទេសដែរឬទេ?
ចំៈ បាទ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចនិយាយថាយើង “យល់ចិត្តគ្នាទាំងស្រុង” នោះទេ។ ជាការពិតណាស់ ទិដ្ឋភាពដូចជាការយល់ដឹងអន្តរវប្បធម៌គឺមានសារៈសំខាន់ តែអ្វីដែលសំខាន់ជាងគឺប្រព័ន្ធច្បាប់ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការងាររបស់យើង។ ជាឧទាហរណ៍ បរទេសស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ជាមួយនឹងកាត “ស្ថានភាពស្នាក់នៅ”។ នៅក្នុងនោះផងដែរ ឧទាហរណ៍ថា នៅពេលដែលនិស្សិតអន្តរជាតិទទួលការងារក្រៅម៉ោង ច្បាប់ស្តីពី​”ចំនួនម៉ោងក្នុងមួយសប្តាហ៍ដែលពួកគេអាចធ្វើការបាន” ត្រូវបានកំណត់មិនមែនដោយច្បាប់ការងារទេ ប៉ុន្តែដោយច្បាប់គ្រប់គ្រងអន្តោប្រវេសន៍ដាក់កម្រិតយ៉ាងតឹងរឹង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងករណីជាច្រើន សហគ្រាសធុនតូចនិងមធ្យមនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនមិនដឹងពីភាពខុសគ្នារវាងប្រព័ន្ធច្បាប់ទាំងនេះទេ។ យើងជួលនិស្សិតអន្តរជាតិតាមរបៀបដូចគ្នាដែលយើងជួលនិស្សិតជប៉ុន ដោយសុំអោយពួកគេធ្វើការក្រៅម៉ោង ហើយបន្ទាប់មកនៅពេលដែលយើងប្រគល់ផារកិច្ចឳ្យពួកគេ វាបង្ហាញថាការងារទាំងនេះត្រូវបានហាមឃាត់យ៉ាងពិតប្រាកដសម្រាប់និស្សិតអន្តរជាតិ ឬថាពួកគេលើសម៉ោងធ្វើការស្របច្បាប់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ មានការរំលោភលើការគ្រប់គ្រងបែបនេះជាច្រើន។ ថ្មីៗនេះ អាជ្ញាធរអន្តោប្រវេសន៍កាន់តែតឹងរុឹង ហើយមានករណីជាច្រើនដែលកាតសិទ្ធិស្នាក់នៅត្រូវបានដកហូត សូម្បីតែ “កំហុសចៃដន្យ” បន្តិចបន្តួចក៏ដោយ។ ដូច្នេះ “យើងនឹងធ្វើសវនកម្មអោយបានហ្មត់ចត់ដើម្បីការពារកុំអោយរឿងនេះកើតឡើង” ប៉ុន្តែនិយាយអោយត្រង់ទៅនោះ គឺជាទំហំនៃការយល់ដឹងរបស់ពួកគេ។

សំៈ នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនដែលទទួលរងនូវកង្វះកម្លាំងពលកម្មរុាំរ៉ៃ នឹងមិនមានបញ្ហាកើមឡើងទេ ប្រសិនបើពួកគេ គ្រាន់តែជ្រើសរើសបុគ្គលិកណាម្នាក់មកអនុវត្តៗ?
ចំៈ ខ្ញុំគិតថានេះជាអ្វីដែលអនុវត្តទាំងជនបរទេស និងប្រជាជនជប៉ុនដូចគ្នា។ កាលពី១០ឬ២០ឆ្នាំមុន ក្រុមហ៊ុនអាចរើសមនុស្សបានរលូន ឥលូវនេះពិបាកក្នុងការទាក់ទាញបុគ្គលិកកាន់តែមានការកើនឡើង ហើយជាលទ្ធផលពួកគេកំពុងពង្រីកការជ្រើសរើសរបស់ពួកគេ ដើម្បីរួមបញ្ចូលនូវប្រភេទជំនាញដែលពួកគេមិនធ្លាប់ជ្រើសរើសពីមុនមក។ ជាឧទាហរណ៍ ពីមុនបើសិនជាមិនបានបញ្ចប់សាកលវិទ្យាល័យទេគឺ មិនអាចធ្វើការជាបុគ្គលិកនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនបានទេ ប៉ុន្តែឥលូវទោះត្រឹមវិទ្យាល័យក៏ទំនងជាមិនអីដែរ ឬមួយក៏ពីមុនយើងមិនជ្រើសរើសអ្នកដែលមានសក់ពណ៌ត្នោតទេ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នខ្ញុំគិតថា ការជ្រើសរើសមិនមានលក្ខខណ្ឌបែបនេះទៀតទេ។ មនុស្សប្រភេទផ្សេងៗគ្នាដូចជា “ក្មេងមិនស្តាប់បង្គាប់” អាចចូលមកហើយបញ្ហាកាន់តែងាយកើតឡើង។ ចាប់តាំងពីអ្នកកំពុងទទួលយកមនុស្សប្រភេទផ្សេងគ្នាដែលមានភាសា និងវប្បធម៌ខុសៗគ្នា នេះជាហានិភ័យនៃបញ្ហាដែលកើតឡើងដោយធម្មជាតិ។ តែខ្ញុំគិតថា វាសំខាន់ណាស់ក្នុងការយល់ដឹងអោយបានពេញលេញពីបញ្ហានេះ និងអាចរៀបចំទុកជាមុនអោយបានល្អ។

សំៈ តើពលករបរទេសប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាអ្វីខ្លះ?
ចំៈ ខ្ញុំគិតថាភាពមិនសុីរវាងកម្លាំងពលកម្ម និងការគ្រប់គ្រង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់ប្រជាជនជប៉ុន ប្រសិនបើពួកគេមានអារម្មណ៍ថា​ “ក្រុមហ៊ុននេះមិនសមល្អទេ” ពួកគេអាចឈប់បានយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយរកការងារផ្សេងទៀត។ សម្រាប់ជនបរទេស បើទោះបីជាពួកគេអាចលាឈប់ក៏ដោយ តែជម្រើសការងាររបស់ពួកគេមានកម្រិត ហើយវាពិបាករកការងារថ្មីដោយខ្លួនឯង និងផ្លាស់ប្តូរស្ថានភាពស្នាក់នៅក្រោមប្រព័ន្ធច្បាប់របស់ប្រទេសជប៉ុន។ និយាយឳ្យខ្លី វាមានន័យថា៖ អ្នកមិនអាចផ្លាស់ប្តូរការងារដោយសេរីបានទេ។ ឧទាហរណ៍ សិទ្ធស្នាក់នៅក្នុងនាមជា “ពលករជំនាញជាក់លាក់” ចែងថា “អ្នកអាចផ្លាស់ប្តូរការងារដោយសេរី” ប៉ុន្តែតាមពិត នេះមិនមែនជាការពិតទេ។ មានឧបសគ្គខ្ពស់ណាស់ ទាំងលក្ខខណ្ឌនៃប្រព័ន្ធ និងក្នុងការអនុវត្ត ដូចជាឧស្សាហកម្មមានកម្រិត និងមុខជំនាញដែលអាចទទួលយកបាន និងកង្វះប្រព័ន្ធគាំទ្រជាដើម។ ក្នុងករណីនោះ ទោះជាមានភាពមិនសុីសង្វាក់គ្នាកើតឡើងក៏ដោយ ក៏មានករណីជាច្រើនដែលអ្នកត្រូវបន្តធ្វើការក្នុងទំនាក់ទំនងដដែល។

សំៈ មនុស្សបែបនេះមិនសាកសមក្នុងការធ្វើការនៅប្រទេសជប៉ុន ដូច្នេះពួកគេមិនគួរមក។ តើមានប្រភេទ ឬនិន្នាការបែបនេះទេ?
ចំៈ បាទ មាន។ មានមនុស្សខ្លះដែលមានការលំបាកសម្របសម្រួលខ្លួនទៅនឹងជីវិតនៅជប៉ុន។ ជាពិសេសអ្នកដែលមិនមានអារម្មណ៍នៃការផ្សងព្រេង ឬចង់ដឹងចង់ឃើញ ពួកគេមិនអាចធ្វើអ្វីដោយខ្លួនឯងបានទេ។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេមិនអាចជិះឡានក្រុងដោយខ្លួនឯង មិនចេះជិះរថភ្លើង មិនអាចទៅមន្ទីរពេទ្យដោយខ្លួនឯងបាន ថែមទាំងមិនអាចបំពេញនិតិវិធីនៅសាលាក្រុងបានទៀតផង។ ពិតណាស់ គ្រាមានអាសន្ន ឬស្ថានភាពសំខាន់ៗ អ្នកដទៃនឹងជួយជូនពួកគេ ក៏ប៉ុន្តែវាលំបាកក្នុងការធ្វើវាជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នោះក៏ដោយសារ តែក្នុងពេលជាមួយគ្នាក្នុងនាមជាផ្នែកនៃក្រុមហ៊ុនមួយ អ្នកក៏កំពុងរស់នៅជាសមាជិកនៃសហគមន៍ ផងដែរ ដូច្នេះយ៉ាងហោចណាស់អ្នកគួរ ប្រើប្រាស់មធ្យោបាយធ្វើដំណើរសាធារណៈ ឬទៅទិញទំនិញដោយខ្លួនឯង។ ប្រសិនបើសូម្បីតែរឿងទាំងនោះធ្វើអោយអ្នកមានអារម្មណ៍ថា៖ “ភ័យខ្លាច” “ថប់បារម្ភ” ឬ​ “មិនចង់ធ្វើវា” ហើយអ្នកមិនមានឆន្ទៈចង់ប្រឈមមុខនោះទេ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា អ្នកមិនគួរមកប្រទេសជប៉ុន ឬសូម្បីតែទៅក្រៅប្រទេស។

សំៈ ម្យ៉ាងវិញទៀត តើមានប្រភេទ ឬទំនោររបស់មនុស្សណាដែលអ្នកគិតថាសាកសមសម្រាប់ការងារនេះ?
ចំៈ នេះគឺផ្ទុយពីអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយបានមុននេះ តែខ្ញុំគិតថាមនុស្សដែលចង់ដឹងចង់ឃើញ និងមានស្មារតីនៃការប្រកួតប្រជែងគឺសាកសមនឹងការងារនេះ។ មនុស្សដែលចាប់អារម្មណ៍លើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយគិតថា “ខ្ញុំចង់ជួបរឿងប្លែកៗជាច្រើន” និង “ខ្ញុំចង់សាកល្បងរបស់ថ្មី” មានទំនោររីកចម្រើនយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ សូម្បីតែពេលរៀនការងារក៏ដោយ មនុស្សដែលមិនត្រឹមតែធ្វើដូចគេប្រាប់ទេ តែគិតហើយសួរសំនួរដូចជា “ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនេះ?” និង​ “តើវាមានន័យយ៉ាងណា?” នោះគេនឹងអាចរៀនកាន់តែលឿននិងសុីជម្រៅ។ ឧទាហរណ៍ៈ អតិថិជនរបស់ខ្ញុំម្នាក់មានកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមបសុបក្សី ហើយមានក្មេងស្រីមកពីប្រទេសកម្ពុជាធ្វើការនៅទីនោះ។ នៅកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមមាន់នេះ សូម្បីតែបរិមាណចំណីក៏ត្រូវបានគ្រប់គ្រងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នរហូតដល់ពីរបីរយក្រាមដែរ។ ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ កុមារដែលមិនត្រឹមតែ “ធ្វើដូចដែលគេបានប្រាប់” ប៉ុន្តែអ្នកដែលចាប់ផ្តើមសួរសំនួរដូចជា៖ “ហេតុអ្វីបានជាចំណីនេះមានទម្ងន់ប៉ុណ្ណឹងក្រាម?” និង “តើអ្នកទទួលបានលេខនោះដោយរបៀបណា?” គឺគាត់មានការរីកចម្រើនបានលឿន និងកាន់តែមានភាពជឿជាក់នៅកន្លែងធ្វើការ។ ពួកគេត្រូវបានវាយតម្លៃដោយក្រុមហ៊ុន ពួកគេមានជំនាញអនុវត្តជាក់ស្តែងដ៏អស្ចារ្យ ហើយខ្ញុំគិតថាវាងាយស្រួលក្នុងការធ្វើតារាងផ្លូវអាជីពរបស់ពួកគេ។

សំៈ តើមានអ្វីដែលអ្នកចង់អោយក្រុមហ៊ុនដឹងមុនពេលជ្រើសរើសជនបរទេស?
ចំៈ ដើម្បីកាន់តែជាក់លាក់ អ្នកធ្លាប់លឺពាក្យ “ភាសាជប៉ុនងាយៗ” ទេ? នេះហើយជាអ្វីដែលយើងហៅថា “ភាសាជប៉ុនដែលគេបំបែក និងធ្វើអោយស្រួលសម្រាប់សិស្សបឋមក៏អាចយល់បាន” តែទាមទារបច្ចេកទេស ពេលវេលា និងការប្រឹងប្រែង។ នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំប្រាប់ក្រុមហ៊ុនដែលរើសជនបរទេសថា៖ ខ្ញុំចង់អោយពួកគេដឹងពីវិធីនៃការគិតនេះ ហើយមានរឿងមួយទៀតគឺជនបរទេសមានប្រវត្តិខុសៗគ្នា ហើយដូច្នេះពួកគេអាចមានសំនួរអំពីច្បាប់ និងតម្លៃពីមុនដែលត្រូវទទួលយកនៅក្នុងក្រុមហ៊ុន។ ពេលខ្លះ វាអាចនាំមកនូវបញ្ហាតូចតាចដែលមិនធ្លាប់កើតមានពីមុនមក។ ដូច្នេះតាមទស្សនៈរបស់ក្រុមហ៊ុន ជារឿងសំខាន់ក្នុង “ការជ្រើសរើសជនបរទេសមានន័យថាការផ្លាស់ប្តុរចំពោះសមាគម” ហើយបែងចែកអោយច្បាស់លាស់រវាង “អ្នកដែលអាចផ្លាស់ប្តូរបាន” និង “អ្វីដែលមិនអាចផ្លាស់ប្តូរបាន”។ ឧទាហរណ៍ៈ ធ្វើអោយស្តង់ដារច្បាស់លាស់តាំងពីដំបូងដូចជា “យើងអាចបត់បែនបានជាមួយនឹងច្បាប់នេះ ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែធ្វើយ៉ាងដាច់ខូវច្បាប់នេះជាស្ថាប័នមួយ”។ ខ្ញុំគិតថានោះនឹងជាជំហ៊ានដំបូងក្នុងការកសាងទំនាក់ទំនងដ៏រលូនសម្រាប់យើងទាំងពីរ។

សំៈ ម្យ៉ាងវិញទៀតតើមានអ្វីដែលអ្នកចង់អោយពលករបរទេសដឹង?

ចំៈ នេះគឺជារឿងមូលដ្ឋានមួយ ប៉ុន្តែបើអ្នកបានសម្រេចចិត្តទៅធ្វើការនៅប្រទេសជប៉ុន ខ្ញុំចង់អោយអ្នកស្វែងយល់ជាមុនអំពីក្រុមហ៊ុន តំបន់ដែលអ្នកនឹងធ្វើការ ហើយយ៉ាងហោចណាស់គួរតែធ្វើការស្រាវជ្រាវតាមរយៈ Google ជាមុនក៏ល្អដែរ។ វាពិតជាគំនិតល្អក្នុងការធ្វើ “ការរៀបចំ” បែបនេះដើម្បីឲ្យអ្នកអាចបន្តរក្សាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក ពេលទៅដល់ប្រទេស​ជប៉ុនក៏ដោយ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើអ្នកសួរអ្នកដែលនិយាយថា៖ “ខ្ញុំបានធ្វើការនៅខេត្ត Fukuoka” “តើអ្នកទៅណា?” “តើវាល្បីល្បាញដោយសារអ្វី?” ឬ “អ្វីដែលឆ្ងាញ់ជាងគេ?” ពួកគេប្រហែលជាឆ្លើយថា៖ “ខ្ញុំមិនដឹងអ្វីទាំងអស់”។ ពេលខ្ញុំឮរឿងបែបនេះ ខ្ញុំពិតជាគិតថាវាគួរឲ្យអាម៉ាស់ណាស់។ ខ្ញុះគិតថាអ្វីដែលអ្នកទទួលបានពីការងាររយៈពេលប្រាំឆ្នាំដោយគ្មានការប្រាក់គឺខុសគ្នាទាំងស្រុងពីអ្វីដែលអ្នកទទួលបានពីការងាររយៈពេលប្រាំឆ្នាំដោយមានការប្រាក់។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករៀបចំខ្លួនអ្នកជាមុន។ ហើយការរៀនភាសាជប៉ុនក៏សំខាន់ដែរ។ ជាការពិតណាស់ វាក៏ជួយសម្រួលដល់ការប្រាស្រ័យទាក់ទងយ៉ាងរលូនជាមួយមនុស្សនៅកន្លែងធ្វើការ និងនៅក្នុងសហគមន៍មូលដ្ឋាន ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតណការចេះនិយាយភាសាជប៉ុននឹងក្លាយជាកម្លាំងសម្រាប់អ្នក។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកនឹងបង្កើតទម្លាប់រៀនភាសាជប៉ុនបន្តិចម្តងៗជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ជាឧទាហរណ៍ប្រសិនបើអ្នកចាប់អារម្មណ៍លើរឿងដូចជា “ហេតុអ្វីបានជាវាសមហេតុផល ប៉ុន្តែនេះបែរជាមិនមែន?” បន្ទាប់មកវិធីដែលអ្នករៀននឹងផ្លាស់ប្តូរ។ ខ្ញុំគិតថា មនុស្សដែលអាចមានការយល់ឃើញ និងទស្សនៈបែបនេះនឺងរីកចម្រើនលឿន។​

សំៈ ខ្ញុំយល់ហើយ។ អម្បាញ់មិញខ្ញុំបានឮអ្នកនិយាយថា នេះគឺជាអ្វីដែលនាំឲ្យមានគំនិតថា “ខ្ញុំមិនសមនឹងរឿងនេះទេ” មែនទេ?
ចំៈ ពិតមែនហើយ។ បើខ្ញុំអាចពង្រីកចំនុចនេះបន្តិច ខ្ញុំគិតថាក្រុមហ៊ុនដែលទទួលយកធនធានមនុស្សពីបរទេស រួមទាំងប្រជាជនកម្ពុជា ហើយអាចគ្រប់គ្រងគេបានល្អ ហើយពីតជាមានភាពរឹងមាំនៅក្នុងវប្បធម៌នៃសមាគមរបស់ពួកគេ ហើយនេះអាចជាសូចនាករមួយថាពួកគេអាចនឹងបើកសាខានៅប្រទេសនាពេលអនាគត។ ហេតុផលនៅពីក្រោយកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលបច្ចេកទេសគឺដើម្បីអភិវឌ្ឍធនធានមនុស្សនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន។ ប្រសិនបើអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងនោះ ខ្ញុំគិតថាវាជារឿងល្អសម្រាប់ក្រុមហ៊ុនមួយ យ៉ាងហោចណាស់មានផែនការក្នុងចិត្ត ដូចជាបង្កើតកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលក្នុងស្រុក និងការបង្កើតមូលដ្ឋាននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ម្យ៉ាងវិញទៀត បើការទទួលយកជនបរទេសមិនដំណើរការ នោះបង្ហាញថាក្រុមហ៊ុនប្រហែលជាមិនសាកសមនឹងការពង្រីកទៅក្រៅប្រទេសដូចបច្ចុប្បន្ន។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំជឿថាប្រព័ន្ធមិនគួរប្រើជាយន្តការសម្រាប់បង្កើតការខ្វះខាតកម្លាំងពលកម្មនោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាឧបករណ៍មួយផងដែរ ដើម្បីកំណត់ថាតើក្រុមហ៊ុនរបស់យើងជាសមាគមដែលអាចប្រកួតប្រជែងបានទូទាំងពិភពលោកឬអត់?

សំៈ សំណួរចុងក្រោយ តើអ្នកអាចប្រាប់យើងអំពីករណីគំរូសំខាន់ៗមួយចំនួននៃរឿងរ៉ាវជោគជ័យពាក់ព័ន្ធនឹងពលករបរទេសបានទេ?
ចំៈ ដើម្បីផ្តល់ឧទាហរណ៍ជានិមិត្តរូប ខ្ញុំមានរឿងរ៉ាវជោគជ័យជាច្រើនពាក់ព័ន្ធនឹងជនជាតិឥណ្ឌូនេសុី។ ពួកគេភាគច្រើនចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួនភ្លាមៗបន្ទាប់ពីត្រលប់មកពីប្រទេជប៉ុន ហើយពួកគេមួយចំនួនតូចបន្តក្លាយជាប្រធានក្រុមហ៊ុនធំៗ។ ជាឧទាហរណ៍ មានបុគ្គលម្នាក់បាននិយាយថា បទពិសោធន៍ដំបូងរបស់គាត់ជាមួយឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកគឺធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនជប៉ុនខ្នាតតូច ឬមធ្យម។ បន្ទាប់ពីត្រលប់មកប្រទេសឥណ្ឌូនេសុីវិញ គាត់ចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួន ឥឡូវជា CEOរបស់ក្រុមហ៊ុនដ៏ធំមួយនៅទីនោះ។ ក្នុងករណីពលរដ្ឋខ្មែរ មានរឿងនារីដែលធ្វើការនៅកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមមាន់ដែលខ្ញុំបានលើកឡើងខាងដើម។ នាងបានទៅរស់នៅប្រទេសជប៉ុនតែជាង៣ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្រោងនឹងត្រលប់មកកម្ពុជាវិញក្នុងពេលឆាប់ៗ។ នាងបានមកប្រទេសជប៉ុនដោយមានបំណងចង់រៀនបច្ចេកទេសចិញ្ចឹមបសុបក្សីរបស់ជប៉ុន ប៉ុន្តែនៅពេលកំពុងធ្វើការ នាងដឹងថា “ការគ្រប់គ្រងអនាម័យមានសារសំខាន់ជាងបច្ចេកទេស” ។ ខ្ញុំគិតថា “ការផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈ” នេះតំណាងឲ្យការរីកចម្រើន។ ជាងនេះទៅទៀត ខណៈពេលដែលគាត់ទទួលបានជំនាញជាក់ស្តែងក្នុងឧស្សាហកម្មបសុសត្វ គាត់ក៏កំពុងព្យាយាមរៀនមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃគណនេយ្យដូចជា ឥណទានពន្ធ និង ឥណទានព្រោះ “គាត់ជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តពេលនិយាយដល់ការគ្រប់គ្រង” គាត់កំពុងរីកចម្រើនជាលំដាប់ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគាត់ជាមនុស្សគំរូដ៏ល្អមួយរូប។

សំៈ តើពិតទេដែលត្រូវបានគេលើកឡើងថាជារឿងជោគជ័យបានដោយសារតែពួកគេមានឆន្ទៈ ការចង់ចេះចង់ដឹង និងមានស្មារតីនៃការប្រកួតប្រជែង?
ចំៈ ពិតមែនហើយ។ រឿងនេះកើតឡើងដោយធម្មជាតិ ដែលខ្ញុំបាននិយាយអំពីវារហូតមកដល់ពេលនេះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ទាំងនេះគឺជាមូលហេតុដែលព្យាយាមដោយផ្ទាល់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត មនុស្សដែលមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់លើការងារនេះ ហើយគ្រាន់តែធ្វើការងារដែលពួកគេត្រូវបានផ្តល់ឲ្យ នោះពិតជាអាចសន្សំប្រាក់បាន មួយចំនួននៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន។ វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលមនុស្សទាំងនេះមិនមានគោលបំណងច្បាស់លាស់បន្ទាប់ពីត្រលប់មកផ្ទះវិញ ហើយប្រញាប់ចំណាយប្រាក់ដែលពួកគេបានសន្សំបានប្រហែល១លានយ៉េន ហើយក៏បញ្ចប់ហើយត្រលប់ទៅរបៀបរស់នៅចាស់វិញ។ ខ្ញុំជឿថាសម្រាប់អ្នកដែលមកប្រទេសជប៉ុនជាមួយនឹងគោល បំណងច្បាស់លាស់ គាត់នឹងអាចត្រលប់មកផ្ទះវិញជាមួយនឹងសមិទ្ធផលមួយចំនួន។ ការចង់ដឹងចង់ឃើញ និងស្មារតីនៃការប្រកួតប្រជែង រួមជាមួយនឹងការធ្វើការ ការគិតនិងការស្វែងយល់អោយកាន់តែសុីជម្រៅ ហើយខ្ញុំជឿថា ដោយសារតែហេតុផលនេះ ទើបពួកគេអាចប្រើប្រាស់បទពិសោធន៍របស់ពួកគេ និងទទួលបានជោគជ័យបន្ទាប់ពីត្រលប់ទៅប្រទេសកំណើតវិញ។