វាបានចុះចតជាមួយនឹងលទ្ធភាពថ្មីៗដែលលាក់នៅក្រោមស្លាបដ៏ធំទូលាយរបស់វា ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏សង្ឃឹមថាវានឹងជួយបង្រួមចន្លោះផ្សេងទៀត ដូចជាវប្បធម៌អរូបី និងព័ត៌មាន។
　តើ​នៅ​មាន​គ្រាប់​មីន​ទៀត​ទេ? តើប្រាសាទអង្គរវត្តនៅប្រទេសវៀតណាមមែនទេ? ប្រសិនបើចំនួនមនុស្សដែលនិយាយរឿងដែលគួរឱ្យអស់សំណើច និងមើលស្រាលកម្ពុជាថយចុះ ប្រហែលជាចំនួនករណីបោកប្រាស់ដែលកើតឡើងនៅពេលស្វែងរកកម្ពុជាតាមអ៊ីនធឺណិតនឹងមានការថយចុះ។
　កាលពីពេលថ្មីៗនេះ នៅពេលដែលក្រុមហ៊ុនពីប្រទេសជប៉ុនមកត្រួតពិនិត្យប្រទេសនេះ នៅតែមានមនុស្សជាច្រើននិយាយពាក្យថា “បើកម្ពុជាចង់ឲ្យយើងធ្វើ យើងនឹងពិចារណា” ឬ “បើគេសុំឲ្យក្រុមហ៊ុនជប៉ុនជួយ យើងគួរតែធ្វើសម្បទាន” ដូចជាការជួយដល់ផ្ទះអ្នកផ្សេងអញ្ចឹងដែរ។
　ក្រោយសង្គ្រាម ជប៉ុនក៏ចាប់ផ្តើមផលិត និងធ្វើជំនួញពីអ្វីៗទាំងអស់ លាយឡំគ្នារវាងល្អ និងអាក្រក់ យកតម្រាប់តាមអ្វីដែលល្អ និងបង្កើតរបស់ដែលលើសលុប ហើយធ្វើការទាំងប្រឹងប្រែង ដើម្បីកសាងប្រទេសជប៉ុនដែលយើងស្គាល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ក្នុងន័យមួយ ពួកគេអាចរីកចម្រើនតាមល្បឿនរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គម្លាតជាមួយនឹងពិភពលោកទាំងមូល និងល្បឿននៃការរីកចម្រើន ក៏ដូចជាវប្បធម៌ ប្រវត្តិសាស្ត្រ ការអប់រំដែលគួរត្រូវបានបន្សល់ទុកត្រូវបានលុបចោលដោយយុគសម័យដ៏អាក្រក់នោះ ដូច្នេះហើយផ្លូវរបស់ពួកគេគឺខុសពីប្រទេសជប៉ុននោះទេ។
　ដូចជានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានភាពរសើបចំពោះអាហារជប៉ុន ជារឿយៗខ្ញុំក៏មានភាពរសើបចំពោះជនជាតិជប៉ុន ហើយធ្វើឱ្យពួកគេរំខាន។
　ខ្ញុំបានត្អូញត្អែរជាច្រើននាពេលថ្មីៗនេះ ហើយខ្ញុំប្រាកដថាអ្នកអាននឹងស្តីបន្ទោសខ្ញុំដោយនិយាយថា “ម្តងទៀត” ដូច្នេះខ្ញុំចង់និយាយអំពីអ្វីដែលវិជ្ជមានបន្ថែមទៀត។ ខ្ញុំ​នឹង​ចាកចេញ​ពី​ការ​ពិភាក្សា​សេដ្ឋកិច្ច និង​នយោបាយ​មួយ​រយៈ​ទៀត។ កម្ពុជា​ត្រូវ​បាន​គេ​ប្រដូច​ជា​ញឹកញាប់​ទៅ​នឹង​សម័យ​ Showa របស់​ជប៉ុន ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​មាន​អារម្មណ៍​ដូច​គ្នា​ដែរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយដូចដែលខ្ញុំបានលើកឡើងពីមុនមាតិកាគឺខុសគ្នា។ នៅក្នុងឧស្សាហកម្មមួយចំនួន មនុស្សមិនធ្វើអ្វីៗដោយគ្រាន់តែអ្នកផ្សេងធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែបែរជាដាក់បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ពួកគេនៅជួរមុខ ហើយធ្វើអាជីវកម្មដែលចង្អៀត និងជ្រៅ ជាជាងទូលំទូលាយ និងរាក់។ ពួកគេកំពុងប្រើចិត្តវិទ្យាដើម្បីឆ្ពោះទៅមុខ ជាជាងគ្រាន់តែជាភាពដើម ឬទាន់សម័យ ជាឧទាហរណ៍ ទំនាក់ទំនងដ៏រឹងមាំរវាងអតិថិជន និងហាងដូចជា “អ្វីមួយដែលជារបស់អ្នក” ឬ “អ្វីមួយដែលជារបស់អ្នក” ឬវិធីនៃការបង្កើនការពេញចិត្តតាមរយៈសេវាកម្មជាច្រើនដូចជា សេវាកម្ម concierge គឺជាផ្នែកនៃអាជីវកម្មទំនើបរួចទៅហើយ។
　ទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំគិតថា ប្រជាជនជប៉ុនដែលមករកស៊ីនៅទីនេះ គួរតែជៀសវាងការស្លៀកខោខ្លី ស្បែកជើងកែងចោត និងសម្លៀកបំពាក់ផ្សេងទៀតដែលពិបាកយល់។ ខ្ញុំឃើញប្រជាជនមកពីប្រទេសផ្សេងៗ ប៉ុន្តែប្រជាជនជប៉ុនមានភាពច្របូកច្របល់បំផុត ហើយខ្ញុំចង់សួរពួកគេថា តើពួកគេអាចធ្វើអាជីវកម្មនៅប្រទេសជប៉ុនក្នុងសម្លៀកបំពាក់បែបនោះបានដែរឬទេ? ត្រង់​ចំណុច​នោះ គេ​គ្រាន់​តែ​មាន​ព័ត៌មាន​ថា កម្ពុជា​ជា​ប្រទេស​ក្តៅ ហើយ​វា​ជា​បញ្ហា​ប្រសិន​បើ​ពួក​គេ​សាទរ​នឹង​ការ​ធ្វើ​អាជីវកម្ម​នៅ​ទីនោះ។
　ប្រជាជនជប៉ុនមានសិលធម៏ និងសុជីវធម៌ដ៏អស្ចារ្យ ដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាមិនមកទីនេះដោយស្លៀកពាក់ត្រឹមត្រូវ និងសុជីវធម៌?