បណ្តាញសារព័ត៌មានជប៉ុនកើនឡើងកំពុងបកប្រែកាសែតក្នុងស្រុក និងបោះពុម្ពផ្សាយ។ នេះជារឿងដ៏អស្ចារ្យក្នុងខ្លួនឯង ព្រោះវាអាចឲ្យមនុស្សបានស្វែងយល់អំពីព័ត៌មានកម្ពុជា។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្លះខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើវាសមស្របទេក្នុងការបកប្រែអត្ថបទដើមដូចដែលពួកគេមាន ហើយបោះពុម្ពវាដោយគ្មានការត្រួតពិនិត្យណាមួយឡើយ។
វាគឺអំពីករណីរំលោភសេពសន្ថវៈ ដែលត្រូវបានរាយការណ៍ថ្មីៗនេះ ហើយរាយការណ៍ពីឈ្មោះពិតរបស់នារីរងគ្រោះ។ នេះជាអ្វីដែលស្ទើរតែមិននឹកស្មានដល់ក្នុងប្រទេសជប៉ុន។ វាពិតជាពិបាកក្នុងការកំណត់អត្តសញ្ញាណបុគ្គលដោយផ្អែកលើឈ្មោះរបស់ពួកគេតែម្នាក់ឯង ជាពិសេសចាប់តាំងពីព័ត៌មានត្រូវបានបោះពុម្ពជាភាសាបរទេស។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយនៅតែមានលទ្ធភាពដែលថាឈ្មោះរបស់នារីរងគ្រោះដែលគ្មានកំហុសនឹងនៅតែមាននៅក្នុងអត្ថបទអំពីករណីរំលោភពេញមួយជីវិតរបស់នាង។ នេះពិតជាការខូចខាតទ្រព្យបញ្ចាំ។ តើមានចំណុចណាមួយសម្រាប់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយរាយការណ៍ពីឈ្មោះស្ត្រីរងគ្រោះ? ប្រភពបានរាយការណ៍ពីឈ្មោះពិត ដូច្នេះពួកគេប្រហែលគ្រាន់តែបកប្រែពួកគេដូចជាគេ។ ដូច្នេះគ្មានការទទួលខុសត្រូវទេ?
មិនយូរប៉ុន្មានមុននេះ មានបញ្ហានៅពេលដែលប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដែលគ្រប់គ្រងដោយក្រុមហ៊ុន IT ជប៉ុនដ៏ធំមួយបានចុះផ្សាយអត្ថបទពីប្រភពដើមរបស់ពួកគេដោយមិនបានបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់ពីមូលដ្ឋានរបស់ពួកគេ ហើយវាហាក់ដូចជាបញ្ហាដូចគ្នា។
មានពេលមួយ ដែលប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយកម្ពុជានឹងរាយការណ៍អំពីទិដ្ឋភាពគ្រោះថ្នាក់ដោយគ្មានការកែច្នៃ ទោះបីជានៅប្រទេសជប៉ុនពួកគេទំនងជាធ្វើឱ្យពួកគេព្រិលក៏ដោយ ប៉ុន្តែថ្មីៗនេះ មានការកើនឡើងនៃចំនួនប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដែលធ្វើឲ្យព្រិលៗ បង្ហាញពីការផ្លាស់ប្តូរក្រមសីលធម៌។
ទាក់ទងនឹងការរាយការណ៍ឈ្មោះពិត សូម្បីតែនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនក៏មានការជជែកដេញដោលខ្លះថា តើគួររាយការណ៍ឈ្មោះពិតក្នុងករណីឧក្រិដ្ឋកម្មដែលប្រព្រឹត្តដោយអនីតិជនអាស្រ័យលើភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃឧក្រិដ្ឋកម្ម ហើយក៏មានមតិថាគួរធ្វើនេះដើម្បីធានាសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ ប៉ុន្តែតើករណីនេះអាចត្រូវច្រានចោលក្នុងលក្ខខណ្ឌសាមញ្ញបំផុតដែរឬទេថាជាសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិ? ព្រហ្មចារីយ៍បានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាជាងនៅប្រទេសជប៉ុន ហើយខ្លឹមសារនៃរបាយការណ៍នេះហាក់ដូចជាមានអំពើបាបទាក់ទងនឹងជីវិតនាពេលអនាគតរបស់ជនរងគ្រោះ។
លើកនេះខ្ញុំចង់និយាយអំពីគុណសម្បត្តិ និងគុណវិបត្តិនៃការរាយការណ៍ឈ្មោះពិត។ រចនាបថបច្ចុប្បន្ននៃការបកប្រែ និងបោះពុម្ពសាមញ្ញអាចនាំឱ្យមានរបាយការណ៍មិនពិត។ ប្រសិនបើរបាយការណ៍មិនពិតត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយបន្ទាប់បន្សំ ឬកម្រិតទីបី ភាពជឿជាក់នៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយខ្លួនឯងនឹងត្រូវរង្គោះរង្គើ។ ជាពិសេស ខណៈពេលដែល Facebook មានឥទិ្ធពលខ្លាំងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ថា អក្ខរកម្មប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមិនទាន់មានការអភិវឌ្ឍន៍ពេញលេញនៅឡើយ ហើយខ្ញុំជឿជាក់ថា អ្នកសារព័ត៌មានគួរតែទទួលខុសត្រូវបន្ថែមទៀតចំពោះអត្ថបទរបស់ពួកគេ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដូចជាប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ curation ការបកប្រែ និងការបោះពុម្ពឡើងវិញ គឺជាសេវាកម្មដ៏ងាយស្រួល និងជាទីពេញចិត្តសម្រាប់អ្នកអាន។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ រួមទាំងពួកយើងត្រូវតែទទួលស្គាល់ឡើងវិញនូវទំនួលខុសត្រូវដែលយើងទទួល ហើយអ្នកអានក៏ត្រូវអភិវឌ្ឍចំណេះដឹងផ្នែកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគេផងដែរ។
